14 nisan 2025

ey ellerini göklere değil de aşağılara uzatan gafiller!

dün gece, zemin-zamanı bükmenin bir yolunu buldum sonunda. nasıl yaptığımı bilmiyorum gerçi, o yüzden buldum demek mümkün mü emin değilim. efektif ve estetik miydi o da tartışılır.

pilotaj okuyan kardeşime evden çıkarken üç şeyi unutmamasını tembihledim: kart, akbil ve nakit. o çıktıktan sonra arkasından kendim de çıktı. tam o anda işte, zaman bükülüverdi.

ben evin bahçesini dolaşıp cümle giriş kapısından geri girdim ve ne oldu söyleyeyim. az daha kendimle karşılaşıyordum. bu tabi bir panik hali yarattı. o an kendimle karşılaşmam mı daha katastrofik olurdu beni tanıyan bir başkasıyla mı emin olamadım. annemin görüp de beni aslım sanmasını istemedim.

bilen bilir, zaman yolculuklarının en kritik kısmı seni tanıyan biriyle, özellikle ama özellikle kendinle karşılaşmaktan kaçınmaktır. bunu zaten aynı yaş/zaman diliminde gerçekleştirmek fizik yasaları bakımından imkansız, bu yüzden yıkıcı bir etkisi olur. bugüne kadar bunu yapıp da sağ kalmayı başaran birini tanımıyorum.

resim yapmakta olan bir kadın da görüyorum, natürmort çalışıyor. şaşırmıyorum tabi buna. bir yandan referansını düzeltiyor, bir yandan benden feedback istiyor. bir perspektif hatası söz konusu. kumaş üzerindeki metni daha eğik resmetmeli, düzeltmesine yardımcı oluyorum.

bu kadın, hayatı boyunca, olanca güzelliğine rağmen kocasının kendisini görmediği kadınlardan. erkekler genelde kadının güzelliğinden kadını görmezler. kimisi güzelliğini de görmez. kimi de güzelliğini görmeye başlayınca kadını görmemeye başlar.

al sana bir baktıkça kör olmak örneği.

gör-ül-mek evla mıdır, gerekli midir, bunlar tartışmaya açık tabi.

…

bilmediğim bir sebepten hep toprak sahibi olmak istedim. mal mülk benimle toprağa mı girecek, yoo, ama yine de istiyorum.

hem zaten tabutta yaşıyoruz.

tam burada, küçükken babama verdiğim İstanbul’a gömülmek istediğime dair vasiyetimi hatırlıyorum.

birikim yapayım da kendime şöyle güzel bir mezar alayım.