13 mart 2025

hayatlarımız, ölümlerimizin şerefine yazılmış birer kaside.

destinasyon. destined. destine. destan.

dün gece, şehrin kalabalığı meydanlara dökülmeden sabahları çıktığım, kıyı şeridi boyunca yaptığım yürüyüşlerimden biri esnasında, suların ortasında, deniz yüzeyinde vuku bulan bir ölüm gösterisine şahit oldum. hala sindirebilmiş değilim gördüklerimi.

bir kadın, sevdiği adamı vurdu okuyla, gözünü dahi kırpmadan. ya benimsin ya kara toprağın dediği adamı kapkara sulara gömdü. niye, söyleyeyim. çünkü kendi öldürmese, uzakta, yine deniz yüzeyinin üstünde ve tam karşısındaki zalim kral, yani kocası öldürecekti.

sevgili ölecek, orası kesin. oku kimin attığının ne önemi var ki? varmış. ölmekle ölmek aynı değilmiş. işte coup de grâce.

sevdiği kendi okuyla ölsün diye bir saniyeden kısa bir süre içinde, herhangi bir tereddüt emaresi göstermeksizin yaptı hamlesini kadın. cesaretine, şefkatinin şiddetine ve gereğini yerine getirme iradesine hayran kaldım, yalan yok.

çok azımız farkında ama ölüm ritüellerinin, cenazelerin yani, kişiler ölmeden yıllar önce başladığı ve de herkesin yalnız öldüğü -yaşadığı yani- bir dünyada yaşıyoruz. bunu kendime hatırlatıp duracağım.

at avrat pusat.